بهتر است از هرچه دهقان در چمن می پرورد

آن چه آن نازک بدن در پیرهن می پرورد

زان دو زلف و عارضم پیوسته در حیرت کنون

بیضهٔ خورشید را زاغ و زغن می پرورد

نافه دارد بوئی از زلفت که بهر احترام

ایزدش در ناف آهوی ختن می پرورد

هست شیرین را درین خمخانه از حسرت دریغ

بادهٔ تلخی که بهر کوه کن می پرورد

بهره ای از دامنم خار است از آن گل پیرهن

گرد خرمن بین که اندر گل سمن میپرورد

می دهد از اشگ سرخم آب تیغ خویش را

تشنهٔ خون مرا از خون من می پرورد

عشق در هر آب و گل حالی دگر دارد از آن

محتشم جان می گدازد غیر تن می پرورد